Van de Congresvoorzitter
Gerdi André
Toen ik in 2013 aan mijn studententijd in Wageningen begon had ik nooit verwacht dat het schrijven van dit stuk en de rol als congresvoorzitter in mijn nabije toekomst zouden liggen. Qua toekomst, denk ik dat studenten altijd al een bijzondere, of unieke, kijk op de tijd hebben gehad. Dag- en nachtritmes worden omgedraaid, een jaar is onderverdeeld in periodes en de focus reikt soms niet verder dan de eerstvolgende tentamenweek. Studeren dient als voorbereiding op het burgerbestaan, maar een baan lijkt nog ver weg. Dan is de tijd ineens omgevlogen en leeft u op een dag in de toekomst, net als ik.
Dit Paascongres gaat over de toekomst. Een mooi perspectief op de toekomst in verhouding tot het heden vind ik de kijk van Marjolijn van Heemstra[1]. Zij heeft zichzelf uitgeroepen tot “stadsastronaut”. In die ontwikkeling tot stadsastronaut, ontdekt ze een handleiding voor de toekomst.
Ik stel me zo voor dat een kind met de droom om astronaut te worden een toekomst tegemoet gaat van jarenlange training, omgeven door onzekerheid. Zal het excelleren om bij de kleine groep van ruimtevaarders te komen, komt er een missie en is dan het weer goed genoeg? Na die intensieve voorbereidingstijd op aarde, wordt er afgeteld naar dat ene moment.
De astronaut stijgt op. Uit het raam kijkend lijkt de aarde steeds kleiner te worden. De tijd ter voorbereiding is voorbijgevlogen. In deze uitgestrekte duisternis worden astronauten overvallen door liefde voor onze planeet. En uit dat houden van, spreekt een urgentie het te beschermen.
Marjolijn roept op om het leven te bekijken met het perspectief van een ruimtevaarder. Om uit te zoomen en te zien dat alles met alles verweven is en hoe kwetsbaar we erbij hangen in het reusachtige heelal. Deze blik gaat verder dan vandaag, verder dan de studententijd en nog veel verder dan het burgerbestaan. Marjolijn plaats een extra “0” voor het jaartal 2023. Want in de hele jaartelling zijn wij, in “02023”, maar een klein deel van het geheel.
Wat is vervolgens de consequentie van dit perspectief? Niets doen, omdat we toch maar zo’n nietig deel van de tijd zijn? Of kijken we voorbij de waan van de dag waarin we onszelf en de aarde uitputten en stellen we ons in dienst van het grotere geheel?
Aan bovenstaande moest ik denken toen het thema bekend werd. En u, waar moest u aan denken? Mogelijk heeft de stadsastronaut u nieuwsgierig gemaakt of misschien kijkt u wel heel anders naar de wereld en de tijd.
Ik daag u uit om tijdens dit paascongres uw perspectief op de toekomst te verkennen en wellicht te verruimen.
Immer amicaal,
Gerdi André
